Z*ACRYL ETCHING SYSTEMS

VOORUITSTREVENDE TECHNOLOGIE VOOR GRAFISCH KUNSTENAARS

 

De materialen en technieken van Z*Acryl Etching System werden ontwikkeld door Mark Zaffron. Iedereen die vragen heeft over deze materialen of technieken kan hem bereiken op het volgende e-mail adres;  <Mzaffron@ix.netcom.com>

Mark Zaffron

 

In 1993 ben ik begonnen met het zoeken naar alternatieve methodes in de grafische technieken. Ik wilde een manier vinden waarbij minder giftige materialen gebruikt zouden worden, maar ook dat de materialen goedkoper zouden zijn. Thuis wilde ik namelijk een kleine grafiekwerkplaats beginnen waar ik proefdrukken kon maken. Mijn eerste zorg was het vinden van moderne materialen die het resultaat gaven vergelijkbaar met de traditionele grafische technieken.

De materialen die ik ging gebruiken bevielen zo goed dat ik ze ook ging gebruiken tijdens mijn lessen, ze introduceerde naar andere grafici en onderwijsprogramma's. Het bleek al snel dat er een grote behoefte was aan dergelijke producten.. Daarom heb ik in januari 1995 een bedrijf opgericht die moest zorgen voor de produktie en de distributie.

Veel mensen zijn geinteresseerd in het verhaal "achter" Z*Acryl. Daarom volgt hier een korte geschiedenis: 

In 1993 zag ik een boek met de naam "Safe Photoetching for Photographers and Artists", geschreven door Keith Howard. Later ging ik eveneens een "workshop" volgen. Veel van het wer dat hij heeft gedaan inspireerde mij om verder onderzoek te doen naar acryl polymeer etsgrond en een systeem om vertikaal te etsen.

Ik ontwikkelde de Harde Etsgrond Emulsie en de Afdeklak in een periode van twee jaar, samen met chemici van S.C. Johnson & Son, die me voorzagen van de nodige grondstoffen en technische steun. Ik probeerde een acryl polymeer emulsie te ontwikkelen die niet alleen veilig te gebruiken was, maar die ook kon dienen als "de ideale" harde etsgrond. Eveneens wilde het een zodanige viscositeit meegeven dat het kon worden gebruikt als een harde etsgrond voor aquatint (opgebracht met air-brush) Wat ik uiteindelijk vond was boven verwachting. De emulsie vloeit gelijkmatig op de plaat en zorgt zelf voor een gelijke dikte van de laag. Het is heel duurzaam en geschikt voor het fijnste werk. Het kan van de plaat worden verwijderd door middel van een ammonia oplossing is water, of, wat nog veiliger is, met soda (natrium carbonaat). Er is nog een extra voordeel; de harde grond wordt niet aangetast door de oplosmiddelen waarmee de etsinkt van de plaat gehaald kan worden. Dus er kan een proefdruk van de plaat gemaakt worden terwijl de etsgrond er nog steeds op zit. Na het proefdrukken kan de inkt worden verwijderd en de plaat weer terug in het etsmiddel!!

Misschien is het meest bruibare kenmerk, het gebruik tijdens aquatint in kombinatie met air-brush.  Het is de eenvoudigste methode die bestaat en het beste te beheersen. Studenten die het middel voor de eerste keer gebruikten, maakten prima aquatint-gronden met het air-brush pistool. Het spuiten duurt ongeveer 20 seconden, en na vijf minuten is het droog. Stuifkisten, verwarmingstafels en afzuigingen zijn niet meer nodig.

De volgende uitdaging betrof een etsbak voor ijzer-chloride. IJzer-chloride is het meest veilige etsmiddel dat bestaat. Door dit materiaal te gebruiken is een veilige en gezonde grafische werkplaats mogelijk. Verticale zuurbakken werden al jarenlang gebruikt in de electronische industrie voor het maken van platen met voorgedrukte bedrading. De eerste keer dat ik het zag was ik toen Keith Howard het gebruikte. Hij had een ontwerp waarbij plexi-glas platen aan elkaar waren gelijmd.  Ik probeerde vervolgens een zuurbak te ontwikkelen die lekvrij en breukvast was. Na wat ontwikkelingswerk kwam ik op een "centrifugaal gegoten" zuurbak die gemaakt was uit polyethyleen. Vervolgens heb ik er een aantal nieuwe ideeën in verwerkt.  

In 1993 ben ik begonnen om lichtgevoelige afdeklaag te bedenken die veel van dezelfde kenmerken zou bezitten als de Harde Grond Emulsie. In een opwelling heb ik toen Dr. Gregory Weed, een onderzoeker van een laboratorium van DuPont, die een publikatie had gemaakt over foto-polymeren.  Ik wilde begrijpen wat er nodig was om een foto-polymeer te ontwikkelen.  Na enige discussie (tamelijk veel een richtings-verkeer) werd het mij duidelijk dit ik niet spoedig een nieuw type foto-polymeer uit zou vinden. De heer Weed raadde mij echter aan om te experimenteren met een DROGE POLYMEER FILM, die is ontwikkeld voor voorgedrukte bedrading in de electronische industrie. DuPont stuurde een groot proefmonster om mee te experimenteren. Na een paar weken van vallen en opstaan vond ik een eenvoudige methode, met behulp van spullen die in elke grafische werkplaats voorkomen, om de film te "lamineren" (laagsgewijs aanbrengen) op een etsplaat. Technisch gezien waren de resultaten zeer bijzonder, de resolutie was uitstekend en het materiaal was veelzijdig toepasbaar.  Toen ik eenmaal de film bekendmaakte aan andere grafici werden er steeds meer nieuwe technieken bedacht. Op dit moment wordt het eigenlijk overal ter wereld gebruikt. Het heeft de opvattingen van grafici betreffende foto-etsen drastisch veranderd.

Het Magnetisch Schabloon, voor het register van meerkleurendrukken, was een idee dat ik kreeg toen ik een foto kreeg van een nieuwgeboren nichtje. Er was een magnitsch materiaal bijgeleverd, waardoor de foto aan de koelkast zou kunnen blijven kleven. Nadat ik het kleine vierkante gat in het midden er uit gehaald had realiseerde ik me dat het ook gebruikt kon worden op het metalen bed van een etspers. Spoedig daarna begon ik samen met een "magneetmaker" gemagnetiseerde platen te ontwikkelen die groot genoeg waren om gebruikt te kunnen worden bij grote vellen papier. (Het schabloon moest groter zijn dan het papier zodat de randen niet in het papier gedrukt zouden worden) We ontwikkelden een gladde bovenkant waardoor het inkt er gemakkelijk vanaf gewreven kon worden, het magnetisch materiaal moest zo zijn dat het gemakkelijk met een scherp mes kon worden gesneden.

De metalen, af te drukken, plaat wordt op het schabloon gelegd en de omtrek wordt uitgesneden met een scherp mes in het schabloon. Deze omtrek (rechthoek) wordt er uit gehaald en hierin wordt steeds de af te drukken plaat gelegd (uiteraard steeds met dezelfde afmeting). Als het bed van de pers van staal gemaakt is zal het schabloon stevig aan het bed kleven. Het schabloon zal niet opgerekt worden tijdens het drukken.

Zoals reeds eerder genoemd, ijzer chloride heeft het etsen mogelijk gemaakt op plaatsen waar het eerder niet kon. Het etst koper zonder dat er dampen ontstaan. Daarom kunnen klaslokalen, of andere ruimtes, die niet beschikken over afzuigingen, toch geschikt gemaakt worden voor het maken van grafiek.  

Om kant en klare ijzer-chloride gemakkelijker beschikbaar te hebben hebben we samenwerking gezocht met een fabrikant van chemicaliën. Het Z*Acryl Koper Etsmiddel is gemaakt van de beste grondstoffen en wordt geleverd met de optimale concentratie voor de graficus. 

Dit was het verhaal van Z*Acryl. Ik hoop dat hierdoor de nieuwsgierigheid groter is geworden om deze materialen te gaan toepassen.

HOME PAGE op de Polymetaal site
e-MAIL MARK

Mzaffron@ix.netcom.com